Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

donderdag 22 maart 2012

Wie krijgt het geld voor de bijbel?

Gisteren bezocht ik deze klas: groep 7/8a van de Beemdschool in Schijndel. Juf Joyce had me uitgenodigd omdat ze een studie volgt en een meesterplan moet schrijven over leesbevordering. Daar ben ik altijd voor, leesbevordering! Dus met het zonnetje in mijn rug fietste ik naar de superenthousiaste leerlingen, vertelde wat over mijn boeken en beantwoordde hun vragen. Veel vragen.
En toen ineens kwam er een vraag die me al een hele dag bezighoudt. Ik legde de klas uit hoe het geregeld is met de royalty's. (Zo weinig!!!!).
Een van de jongens wilde weten: wie krijgt er dan geld voor de bijbel. Uhm... tja... uhm... die bijbel wordt nu natuurlijk hedendaags herschreven door iemand, of voor kinderen hertaald, of in een andere versie bewerkt en die iemand die dat doet zal dan wel de royalty's krijgen. Dacht ik. Maar mijn hersens kraken door: van wie zijn eigenlijk die teksten en verhalen die ze hertalen of herschrijven? Die zijn niet van de schrijver, die zijn al eeuwen oud, neem ik aan. Hadden we toen al auteursrecht of vallen Bijbelteksten daar sowieso niet onder?
Ik geef meteen toe dat ik niet veel van bijbels weet, ik denk niet dat ik er ooit een in handen heb gehad, behalve toen ik hem ooit opzij legde in een hotelkamer. Ik ging tot mijn veertiende braaf elke week naar de kerk, maar mijn katholieke opvoeding op papier stokte na de Kleine Catechismus waaruit ik als zevenjarige vragen leerde als: Waartoe zijn wij op aarde? Wij zijn op aarde om mooie boeken te schrijven voor kinderen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te worden. Zo ongeveer, maar ik denk dat ik het antwoord ietwat verbasterd heb.
Maar ik wist natuurlijk wel van het bestaan van bijbels en dat je die hoorde te lezen en te krijgen bij je Eerste Communie of Vormsel.
De Bijbel (die met een hoofdletter), was voor mij als kind net zo statisch als het nu nog is voor mijn vraagsteller. De Bijbel is niet een herschreven tekst, begrijpelijk gemaakt voor huidige lezers. De Bijbel is stokoud. Dus voor de bijbel (die met de kleine letter) kun je geen royalty's vangen want je hebt hem niet zelf verzonnen, maar ze worden wel volop verkocht. Dan zullen de royalty's vast naar een of ander goed zendingsdoel gaan. Vast wel. Of niet? Wie weet het antwoord op de vraag? Help mij en de jongen uit groep 7/8 uit de brand met een antwoord op dit blog!

donderdag 15 maart 2012

Bloghoppen en winnen!

In Vlaanderen is het jeugdboekenweek. En het thema is dieren. Nou, dat treft: ik schrijf boeken over paarden en soms ook over een hond (hond Spetter in Faiza is mijn held).
Omdat er iets te vieren moet zijn in de jeugdboekenweek kunnen deelnemers uit Nederland of uit Vlaanderen op verschillende blogs iets winnen. Dat kan van vrijdag 16 maart tot en met woensdag 21 maart en op 22 maart lees je op dit blog wie mijn boek gewonnen heeft!

Bij mij kun je een deel uit de serie De Paardenmeiden winnen. Meer info over de boeken uit die serie vind je op dit blog of op www.dedriepaardenmeiden.hyves.nl
Het enige wat je hoeft te doen is hieronder een antwoord geven op de vragen:
Welk boek uit de serie wil je winnen? Dat kan zijn:
SOS Paard verdwenen
Gaat Vicca het redden?
Knokken voor Zita
of als je die allemaal al hebt gelezen, kies je het nieuwe deel Superveulen, maar dat komt pas uit in mei.

Verder wil ik weten voor wie je het wilt winnen en waarom. Misschien wil je bijvoorbeeld het boek winnen voor je liefste vriendin die gek is op paarden, maar nu te ziek is om paard te rijden. Of wil je het winnen voor jezelf om daarna met al je vriendinnen te kunnen lezen. Uit alle antwoorden wordt een winnaar gekozen.

Plaats je antwoord als reactie op dit blog en hop daarna naar een van de andere blogs want daar kun je ook iets winnen.

Win ook op:
http://www.buddy-beer.nl
http://www.ekkomikindercoaching.blogspot.com
http://www.helgawarmels.nl
http://www.doorleefd.nl
http://www.sienekederooij.nl
http://www.allesisrond.fabienvankempen.nl
http://www.pieterfeller.nl

woensdag 14 maart 2012

Mijn teksten zijn niks...

Nee, dit is niet de zoveelste blog van een schrijver met een heus writersblock. Ook is het niet een blog waarin ik kenbaar maak dat ik na 30 boeken te hebben gepubliceerd eindelijk mezelf afvraag of het wel de moeite waard is wat ik schrijf.
Nee, dit is een blog om jullie te melden dat ik een droge verzameling woorden van mij achter elkaar op een pagina zo helemaal niks vind. Pas als een illustrator me laat zien hoe mijn hoofdpersoon eruitziet wordt mijn tekst ineens levend. Ook voor mij. Dan zijn al die losse zinnen achter elkaar plots een feestje om te lezen. Hoe dat werkt? Ik weet het niet. Iets van 1 en 1 is meer dan 2.
Op dit moment is Margot Senden bezig met de tong tussen haar tanden en haar potlood zo mooi mogelijk geslepen om ons prentenboek In de manege te schetsen. En elke keer maakt mijn hart een sprongetje als ik een nieuwe schets zie. Oordeel zelf: het is toch een schatje, Maud met pony Spikkel. Zo'n droppie dat je meteen mee naar huis zou willen nemen in je binnenzak.
Het verbaast me dan ook dat illustratoren vaak zo onzichtbaar zijn bij boeken. Hun naam staat soms niet eens op de cover en als ik de nominaties bekijk van de kinderjury dan staat daar 'mijn' boek Faiza is mijn held. Maar voor mijn gevoel is het 'ons' boek. Het boek van Jenny Bakker en mij. Zonder haar geweldige, kleurrijke cover zou het boek niets eens opvallen in de boekwinkel. En dan nog al die prachtige plaatjes binnenin!
In recensies wordt het werk van de illustratoren vaak afgedaan met een enkel zinnetje. 'Levendige illustraties die goed bij de tekst passen' staat er dan bijvoorbeeld. Nee, recensenten, het zijn die illustraties die de tekst doen leven. Kijk er eens serieus naar en waardeer ze.
Zo, dat wilde ik maar even gezegd hebben.

maandag 12 maart 2012

De wat? De seniorenroman!

Toen ik 'Zusje dat ben ik' schreef, wist ik nog niet wat het zou worden. Eerst voelde ik een innerlijke drang (ja, ja, zo spiritueel ben ik dan ook wel weer) om verhalen uit mijn jeugd op papier te zetten. Ik stuurde er af en toe een naar een wedstrijd en de verhalen vielen steevast in de prijzen als de jury uit wat oudere mensen bestond. Ik won plaatsingen in bundels, een peperdure pen die ik ergens kwijtraakte, de Dikke van Dale (niet te tillen) inclusief zijn digitale slanke zusje en een mooie geldprijs.
Toen wist ik zeker dat ik iets moest doen met die verhalen. Ik schreef een doorlopend verhaal over een groot Brabants gezin eind jaren vijftig en vervlocht daarin de eerdere verhalen. Mijn hoofdpersoon is Zusje, een meisje van tien. Dus dacht ik - heel naïef - dat ik een kinderboek schreef. Maar de kinderen die ik liet proeflezen vonden het maar saai - ja ik dwing ze altijd om eerlijk te zijn. Misschien is het meer iets voor mensen die die tijd bewust hebben meegemaakt, peinsde ik toen. Ja, u begrijpt het al, ik had zelf geen flauw idee wat ik nu eigenlijk geschreven had.
Ik herschreef het verhaal voor volwassenen. Uitgevers vonden het een mooi verhaal, maar te regionaal, of te kort, of te weinig commercieel want gericht op een moeilijk te bereiken doelgroep. Of ze kregen ineens - linkse hobby - geen subsidies meer voor dit soort verhalen. Dus bracht ik het in eigen beheer uit. Ik wist zeker dat het levensvatbaar was, ik durfde die investering wel aan en ik kende mensen die de kwaliteit wel met me konden waarborgen. Zoals Remco Nieboer en Bianca Mastenbroek die samen de kaft ontwierpen.
Afgelopen donderdag verscheen het boek (vergezeld door een paginagroot artikel in het Brabants Dagblad) en inmiddels word ik overal staande gehouden als ik ergens met de honden wandel, naar de super fiets, met mijn koor zing en wat ik zoals meer doe als ik niet achter de computer zit. Het boek zit steevast in mijn tas en als ik thuiskom is het ook even steevast verkocht. Aan mensen die die tijd willen herbeleven. Gisteren werd ik aangeklampt door een vrouw van 91 die het boek al half uit had. Ze genoot ervan en ze moest huilen. Eerlijk gezegd overkwam me dat ook toen ik het boek schreef.
Ik word gemaild door kinderen waar ik vroeger mee knikkerde, nu zijn ze vijftig jaar ouder, ik word gebeld met de boodschap dat het allemaal zo echt en weer zo dichtbij lijkt. Ik word uitgenodigd door KVO-groepen en door verzorgingshuizen. Dat is me met mijn dertig kinderboeken nog nooit gebeurd.  Er blijkt een gigagrote behoefte te zijn om te praten over het verleden. Om herinneringen op te halen en zelfs oud zeer te verwerken. Kortom, ik weet nu wat ik schreef: een seniorenroman. Misschien wel de eerste in Nederland. Misschien vond ik spontaan een nieuw genre uit. Wie zal het zeggen.
De prachtige verhalen over 'vroeger' die ik hoor van mensen die het boek lazen, nopen mij om een vervolg te schrijven. Ik voel alweer zo'n innerlijke drang ...

vrijdag 9 maart 2012

En we dansten in de kerk

Internationale vrouwendag, was dat niet al jaren uit?
Mocht dat al zo zijn, dan is die dag zeker weten aan een revival bezig. Voor mij begon die dag gisteren superfeestelijk, want ik kreeg mijn eigen boek 'Zusje, dat ben ik' (geschreven onder mijn pseudoniem Kaat Roozal) cadeau. En het Brabants Dagblad tracteerde me daarom op een bijna paginagroot artikel met megagrote foto van mij en mijn hond. En mijn boek natuurlijk. Loeky stond er prachtig op en ik vond mezelf deze keer 'net om aan te zien' wat waarschijnlijk betekent dat alle vrouwen die me die dag complimenteerden met de mooie foto een stuk gelijk hadden. Het artikel was van de hand van Renee de Kruif, een jonge meid die stageloopt bij de krant en het erg leuk vond een groot interview te maken gekoppeld aan vrouwendag. Ze wist gelukkig nog heel goed wat dat was.
's Middags fietste ik op mijn feestelijk met rozen versierde knalgele bakkersfiets door het dorp om her en der boekjes te bezorgen. Lekker ambachtelijk. Als dank kreeg ik van vrouwen prachtige verhalen over vroeger cadeau (want mijn boek gaat over vroeger, daarover later meer). Mijn vingers jeukten meteen boven het toetsenbord om daar weer mooie verhalen van te maken.
's Avonds vierden zo'n tachtig vrouwen uit het dorp feest. We kregen 'brood en rozen', zoals de allereerste eis op 8 maart 1908 luidde van de stakende textielarbeidsters in New York. Het 'brood' bestond uit heerlijke buitenlandse hapjes waar verschillende vrouwen ons op tracteerden. De rozen (fairtrade!) kwamen van een erg jonge onderneemster met lekker veel lef die een tijdje terug de bloemenwinkel La Poppy opende *klik*
En we dansten in de kerk, want de kerk is nu kroeg. Oud en jong hielden elkaars handen vast en voelden zich sterker en sterker worden op de krachtige klanken van vrouwenmuziek. Er werden verhalen verteld, er werd gezongen en gelachen. En geproost!
Waarom vertel ik u dit alles? Omdat er volgens mij een zoveelste vrouwenstrijd in de lucht hangt! Ik voel het aan mijn bruisende hormonen! Dat is ook niet achterhaald als vrouwen nog steeds 50% van de wereldbevolking uitmaken, 66% van al het werk voor hun rekening nemen, 10% van het wereldinkomen verdienen en 1% van alle bezittingen in handen hebben. Als van alle armen op de wereld 75% vrouw is en van alle analfabeten 66%. Dan valt er nog wat werk te verzetten en valt er op 8 maart ook nog zeker wat te vieren als we ons met elkaar verbonden voelen.
Dus geloof me, de 8-maartvieringen komen net zo rap terug als het vinyl en het begon allemaal in 2012 in Schijndel! En ik was erbij.

(En o ja, mocht u 'Zusje, dat ben ik' ook willen bestellen dan kan dat via zjors#casema.nl en vervang dan # door @ )