Oke, nog eentje dan, al stinkt hij wel.

Omdat het zo'n heerlijk feestje was vorige week in Mechelen bij de presentatie van ons prentenboek Naar de manege nog een heerlijk ruikend plaatje. Waarschijnlijk wisten jullie nog niet dat ook stokpaardjes wel eens dringende aandrang hebben? Zie hier het resultaat.

En mochten jullie nog ergens een rode ballon zien hangen aan een schoorsteen of in een mast van een zeilschip: bevrijd hem dan even en stuur het kaartje terug. Maak je weer een kind blij. De verste ballon (in de zin van verweg, niet van net-gebakken) staat garant voor een boekenpakket van uitgeverij Clavis!

De foto's zijn gemaakt door onze opperstalfotograaf Maud Loop .
Klik erop voor een vergroting of klik op haar naam voor haar creatieve website.

Vort met dat peerd!

Het ene paard is nog maar koud de manege uitgetrippeltrappeld of het ander staat alweer te popelen om zich te laten zien aan het publiek van gillende paardenmeisjes en de wat meer bedeesde paardenliefhebbers ook. Jumper, het paard dat te maken krijgt met de enge virusziekte Rhino.

(Aan het opraken in Nederland van de vooraad boeken van Naar de manege kan overigens niets anders worden afgelezen dan dat er een bijna net zo grote vraag naar dit boek is als naar sommige andere bestsellers zoals vijftig tinten grijs. Maar er is een dubbeldikke, supralange vrachtwagen onderweg vanuit Vlaanderen - waar de uitgever zit - om ons hier van nieuwe paardenboeken te voorzien.)

In de stijgbeugels staat nu Paniek om Jumper klaar. Het vijfde deel van de serie De Paardenmeiden, voor meisjes vanaf 10 tot ongeveer 45. Het paard staat ongeduldig met de hoeven te schrapen voor de deur van de redacteur en als die het twee keer over en weer met mij heeft uitonderhandeld, gaat het naar de drukker om daarna in januari in vette stapels in de winkels te liggen. De boeken van De Paardenmeiden zijn overigens ook steeds te bestellen via ECI, mocht je daar over je kwartaalbestelling je hoofd nog moeten breken.

En dan gaan we het nog niet hebben over - o ja wel een beetje dan - de serie Kai en Kira voor kinderen van 7 tot 9 jaar die in februari of maart het levenslicht ziet. Maar daar heb ik nog geen plaatjes van want die houdt Ina Hallemans nog mooi even onder de pet.
Als superverrassing voor jullie en mij zou ik zo denken.

Over stokpaardjes en feest

 

En toen was het feest!
Ons prentenboek 'Naar de manege' was uit en Margot Senden (de illustrator) organiseerde een schitterend paardenfeest op de basisschool A gene Wienberg te Mechelen.
Ze vond op het laatste moment nog als vervanger pony Jillie en baasje Esther bereid om ons met de koets te brengen. We werden verwelkomd door tientallen blije kindertjes die allemaal te (stok-)paard waren gekomen.
Het 'Hallo Wereld-kinderboekenweeklied' werd door de bovenbouw gezongen, er werden boeken als prijs uitgereikt aan de kinderen die het mooist de paardentekening hadden gekleurd, er werden balonnen opgelaten die gesponsord waren door 'feest en kadoshop Enjoy' , kortom het was echt feest! 


 
Er kwamen ook echte pony's om speciaal te poepen op het schoolplein, want dat doen ze als je ze nerveus maakt met zoveel kinderen. Dat waren we nog vergeten te vermelden in ons paardenprentenboek. Die heerlijk geurende paardenmest. Dat kan misschien nog in de herdruk worden opgenomen. Als dank kregen de pony's een feestelijke paardentaart en Margot moest als wereldberoemde kunstenaar (had ik al eens opgesomd in hoeveel landen haar andere prentenboeken zijn uitgebracht?) na afloop toch echt met de mestschep aan de slag. Dat was dan weer wat minder feestelijk.

Mijn favoriete Hallo Wereld Kinderboekenweekfoto is deze van de drie heerlijke wereldkinderen uit Mechelen. Met (stok-)paard!  

(Klik op een foto voor een vergroting)            

Een interview op sokken

Of ik nog iets speciaals kon vertellen over het boek, vroeg een jongen mij per mail. Iets wat nog niemand weet. Binnenkort zou hij een boekbespreking doen over Mijn broer is een boef. Het boek gaat over jeugdcriminaliteit. Mijn hoofdpersoontje moet van zijn oudere broer op de uitkijk staan bij een overval. Je ziet al op de cover dat het enigszins fout afloopt.
Achter in het boek staan interviewtjes met jonge crimineeltjes. En criminelen. 
Na lang telefoneren en mailen mocht ik op bezoek bij een jeugdgevangenis. (Die heet officieel  justitiële jeugdinrichting , maar dat snapt een 10-jarige minder goed).
Ik was gewaarschuwd: spreek op de parkeerplaats vooral met niemand! Dat was een zinvolle waarschuwing, want toen ik parkeerde, stonden er meteen een stuk of wat jongens (type loverboy) om mijn auto die me wilden dwingen een boodschap voor hun meisje mee naar binnen te smokkelen. Ik probeerde ze te negeren zoals ik mijn hond negeer als hij voor mijn voeten loopt. Pas toen ik binnen het bereik van de camera's bij de poort kwam, haakten ze af. Ik zag ze vanaf een afstand tegen mijn auto schoppen.
Ik mocht niets mee naar binnen nemen, geen telefoon, geen handtas. Slim ja, dat lag allemaal nog in die auto. Zelfs mijn autosleutels en nog wat dingen die per ongeluk in mijn zakken zaten, gingen in een kluisje. Na het pieppoortje zou ik een pen en papier krijgen.
Ik liep geheel onschuldig door het poortje, er klonk een luide piep. Oeps! Ik had al opgelet vanmorgen: geen beugelbh en geen sieraden. Zoals opgedragen.
Mijn schoenen bleken de boosdoener te zijn. In de zool zat weliswaar geen vijl voor de jongeren verwerkt, maar wel een metalen versteviging. Op kousenvoeten ging ik nogmaals pieploos door het poortje. Mijn schoenen kreeg ik na het poortje aangereikt door de man in uniform die nog eens extra naar mijn sokken keek. Ja, ja, ik wist het zelf ook wel. Vanmorgen lagen er geen schone sokken meer, behalve deze roze met een knol van een gat waar een van mijn grote tenen jolig doorheen stak. Kijk, op ontkleding had ik dus niet gerekend en de rest van de sok was heus waar nog heel goed om aan te zien.
Omdat ik het halve gebouw door moest en er steeds bij het naderen van een volgende afdeling weer zo'n detectiepoortje stond, moesten de schoenen met veters herhaaldelijk uit. Mijn begeleider ging ervan zuchten. Ik liet ze verder maar uit. Op kousenvoeten kwam ik bij de jongen en het meisje van het interview. Die konden er gelukkig wel om gniffelen.
Dus jongens en meisjes met je spreekbeurten: dit mag je van me vertellen, als je er maar bij zegt dat ik sindsdien altijd keurige sokken draag!

Het is groen en het zit op een hek.

Afgelopen week bezocht ik een schoolklas om te praten over gedichten, maar ook over illustraties.
Omdat ik de illustraties van Lisa Brandenburg uit Een vlieg op je vork zo bijzonder vind, liet ik dit boek ook zien.
En ja toen moest er natuurlijk ook een raadsel of mop worden verteld.
'Het is groen en het zit op een hek?'
'Erwtje?'
'Omhoog gevallen gras?'
'Kikker?'
'Groen olifantje?' probeerde een jongen met een blik in zijn ogen van: mij pak je niet meer, ik ken dit soort flauwe vragen.
Toen was het ongeveer op wat ze konden verzinnen en was ik weer aan bod.
'Gewoon verf!'
Wenkbrauwen werden gefronst, vragende blikken gezonden en toen rolde eindelijk een lach door de klas.
Ja, ik geef toe hij is flauw en zo superflauw staan ze niet in dit schitterend geillustreerde moppenboek dat speciaal geschreven is voor kinderen met een laag leesniveau. Gegarandeerd zonder seksistische of buitenlandermoppen, dat u het maar weet.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen - dit is een reclamepraatje - er zijn er nog wat te koop! Niet veel meer, want ze gaan hard de laatste tijd! Snel dus!

Als een konijn met gestrekte oortjes...

Een flink aantal jaren geleden verhuisde ik vanwege mijn werk vanuit Vlissingen (of all places) naar Rotterdam-Zuid. Ik sloeg alle waarschuwingen in de wind en leefde daar verder zoals ik in de vorige stad deed, waar de ergste misdaad toen nog bestond uit het draaien van films in de bioscoop op zondag.
Binnen een maand had ik mijn eerste incidentje, al begreep ik dat pas later. Toen ik in de nacht met de metro huiswaarts keerde, stond er op het platform tussen twee trappen een keurige heer in regenjas. Zijn hand in Napoleonstijl op zijn borst onder de flap van zijn jas. Toen ik passeerde trok hij een pistool tevoorschijn en fluisterde: 'Je geld!' Het was waarlijk komisch om te zien en ik barstte dan ook in lachen uit. Dat het geen toneelspelletje was, zoals ik dacht, begreep ik pas later, toen een krijsende vrouw van de trappen omlaag struikelde en de man in een wegrijdende metro sprong.

Een tijd later liet ik (ja, ook weer in het holst van de nacht) mijn hond uit in de buurt. Om de hoek kwam een auto met geblindeerde ramen gescheurd, er sprong een onguur type uit. Pang, pang, pang, pang, de auto aan de overkant van de straat had vier lekke banden en hoppa, weg was de scheurauto weer. Wij gingen snel naar huis, dat leek me toen verstandig.
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: na een stuk of tien van dit soort incidenten verhuisde ik naar het veilige Brabant.

Vanmiddag wandelde ik nietsvermoedend met mijn honden over de zandwegen rond mijn altijd rustige dorp.
Pang!
Zors racete ervandoor, Loeky verschool zich achter mijn hielen en een woeste bruine hond haalde een omlaagtuimelende duif op.
Toen ik voorbij een bosschage kwam, zag ik een camouflagetent met twee stoere jongens met heuse geweren.
Pang! Die twee duiven vlogen tenminste door.
Pang! Daar tuimelde weer zo'n prachtig beest omlaag.
'He, houd daar eens mee op!' riep ik, terwijl ik mijn twee nukkige honden meesleepte langs de gevarenzone.
'Rot op!' riepen ze terug.
'Je mag niet schieten als er mensen in je buurt lopen,' probeerde ik nog een keer. 'En voor de lol beesten doodschieten is helemaal misdadig!'
Dat was niet slim, want nu kwamen de kogels onze kant op. We werden niet geraakt, maar leuk was het toch niet echt. Vonden we alle drie. Zjors wilde er als een haas vandoor, maar dat was nu zeker niet slim.
Mijn pensioenfonds heeft mij net laten weten over een paar maanden mijn opgebouwde pre-pensioen te gaan uitbetalen en daar heb ik altijd vet veel voor betaald. Ik was dan ook niet van plan om met die blinkende pegeltjes in het vooruitzicht te sneven als een konijn met gestrekte oortjes op een zandpad in mijn dorp.
Wij spoedden ons huiswaarts en hoorden nog minstens twintig keer pang achter ons. Ik hoop dat het evenzovele keren mis was.
Maar waar kan ik nu nog eens naartoe verhuizen?

P.s. De duif op de illustratie is getekend door Jacqueline van Leeuwenstein voor mijn boek Bats Boem Baf.

Krakkels en kreukels

Feest vandaag! Ik mocht op bezoek bij groep 7/8 van juf Rachel op basisschool 't Schrijverke in Den Bosch. De groep van de Leeuwen!
Het feest was niet omdat ik kwam, maar omdat juf Rachel jarig was.
Samen met haar had ik bedacht dat het thema van de kinderboekenweek (Hallo wereld!) ook zo uitgelegd kon worden: 'Hallo wereld, kijk eens wat wij in onze mars hebben!'
Een tijd geleden heb ik eens al mijn kindergedichten achter elkaar gezet, er een fotootje omheen gedaan en het als een boekje laten printen. Omdat ik steeds als ik ergens ging voorlezen, moest zoeken tussen allemaal losse papiertjes. Nu zijn ze mooi gebundeld, maar wel saai!
We hebben de kinderen voorgesteld illustraties te gaan maken bij de gedichten. En dat mogen ze dan op allerlei manieren doen. Tekenen, plakken, schilderen, spatten, foto, collage maken en daar een scan van, en wat ze nog meer kunnen verzinnen. Van die gedichten met zwart/wit illustraties maken we dan een boekje. Dat boekje kunnen ze eventueel als het klaar is ook kopen. Dat vonden ze wel raar: 'Moeten we zelf aan het werk en er nog voor betalen ook?' Ja, ja, zo gaat dat in kinderboekenland! Het is een wrede wereld!
Er werd al meteen een meisje in de klas aangewezen die superdesuper creatief zou zijn. Wellicht dat die de kaft gaat ontwerpen?
En dan moeten ze nog een nieuwe passende titel verzinnen voor de bundel die voorlopig Krakkels en kreukels heet.
Ik las wat gedichten voor en er waren verbazingwekkend veel kinderen die het vieze gedicht van me zouden willen illustreren. Maar... ze hebben nog niet alle andere gedichten gehoord en gezien.
Dus ik hoop dat ze straks allemaal een gedicht vinden dat bij hen past en dat ze enthousiast gaan starten met hun creatieve werk.
Waarschijnlijk wordt de bundel minstens even mooi als de bundels van Querido's poëziespektakel die ik als voorbeeld liet zien. Daar reken ik op!
Doe je best kanjers van de Leeuwen!

Dis hous hoer?

Vanmorgen. Diep weggedoken in mijn regenjas verlaat ik mijn huis. Op straat staat een onguur uitziende man, maar dat kan ook komen omdat hij schuchter tot en met zijn natgeregende oren in de kraag van zijn leren jas wegduikt.
'Dis hous hoer?' vraagt hij. Hij wijst naar mijn huis.
'Nou nee, zeg ik, niet dat ik weet.' Misschien weet die man dat kinderboeken schrijven slechts een grijpstuiver oplevert, maar om nou meteen naar dit soort nevenwerkzaamheden uit te gaan zien... Bovendien zie ik er toch echt niet schaars gekleed uit met die stromende regen. Niet dat je zegt: zo, die dame wil wel eens van dattum, dat zie je zo.
'Ik wil hoer,' maakt hij me duidelijk.
Tjonge, jonge, en dat al in de vroege morgen. Hij zal daarvoor toch echt met de bus naar de stad moeten, want in onze straat wonen alleen keurige, degelijke huisvrouwen en andere dames van onbesproken gedrag. Sterker nog in de hele wijk, in het hele dorp ken ik er niet een met dit beroep.
'Ik niet veel geld.'
Tja, denk ik, dan vrees ik dat je ook niet veel hoer zult kunnen krijgen. Alles heeft gewoon zijn prijs, ook voor hoeren is het crisis en moet de huur worden... Huh?
'Wat bedoel je?' vraag ik met schaamrood op mijn verregende kaken.
'Kan niet koop hous,' legt hij uit. 'Dis straat hous leeg. Daar!' Hij wijst naar de lege woning een eindje verderop. 'Niet bordje koop op hous. Dis hous hoer? Bij wie?'
Ik wijs hem de weg naar de makelaar in het dorp die onze huizen verhuurt. Beleefd neemt hij afscheid.
Sorry, buurman, slechte start. Als je hier komt wonen, maak ik het goed met een bosje bloemen.

Kleuren en knutselen met paarden

Het infoprentenboek Naar de manege van  Margot Senden en mij is uit. Na deze week overal te koop of te bestellen in de boekhandels (ISBN 978 90 448 1826 0). Groot feest dus voor ons en voor alle kleine paardenliefhebbers!
Margot heeft twee schitterende kleurplaten getekend en een knutselplaat waarmee je een stokpaardje kunt maken.
Hierboven zie je hoe Margot zelf de kleurplaat heeft gekleurd in het boek.
Misschien een poging wagen om dat nog te verbeteren? Wie weet! Kan bijna niet, toch?
Je kunt de kleurplaten hier downloaden:
Kleurplaat Pegasus
Kleurplaat cover
Knutselplaat stokpaardje