Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

dinsdag 20 augustus 2013

Toen liep het vreselijk uit de hand

De afgelopen weken was ik in zonnig Frankrijk en dan moet je toch een paar keer per week een vide grenier bezoeken. Om te kijken naar al die oude meuk die je toch niet meer in je kasten kwijt kunt. En wat dat allemaal kost! Dat wil je niet weten! Een eurootje of slechts 50 cent. Daar laat je dat schattige bordje of die autenthieke kopjes toch niet voor staan!

Nee, deze keer zou ik gaan voor iets wat ik gebruiken kon: een schilderijlijstje. Kon ik mooi eens een Echt Kunstwerk maken en dat inlijsten in dat lijstje dat ik zelf zou schilderen in bijpassende kleur.
Maar ja, zoals zo vaak bij mij, liep dat dus uit de hand na ettelijke vide greniers. Of zijn het vides grenier?

En nu zit ik dus met megaveel lijstjes en schilder koortsachtig Echte Kunstwerken.
Als ik opsta bedenk ik al: ha, lekker schilderen.
En dan knip ik nog wat jurkjes uit behangetjes en plak en frutsel er wat bij.
Snel, snel, want al die lijstjes schreeuwen om een Kunstwerk!
Dwangarbeid wordt dat!
Dat kun je geen hobby meer noemen.

donderdag 8 augustus 2013

Ze deden het echt en serieus

(Lees eerst: het voorafgaande )

Nog een laatste keer de honden uitlaten voor het slapengaan leerde me dat het vreemde geluid zowel in intensiteit was toegenomen, als zich een stukje verplaatst had. Naar de bloempotten voor de veranda. Hoe kon dat nu? Er zat toch zeker geen apparaat in een bloempot?
Ik besloot een laatste onderzoek te doen en als dat niets opleverde moest er maar iets vreselijks gebeuren als we sliepen.
Dat moest dan maar.

Ik verplaatste een bloempot en keek in de ogen van een padje.
Ik verplaatste nog een bloempot en verdraaid, daar zat de boosdoener!
Hoe kon er zo veel geluid komen uit zo'n klein wezentje.
Ik vond het een (vroedmeester-)padje van niks. Maar als hij zijn flanken uitzette, kwam er zowel rechts als links een bult opzetten die bij het inklappen een perfect metalen geluid produceerde alsof... juist ja, alsof er een batterij op was.
Meneer was duidelijk op vrijersvoeten en dat ik mijn lamp op hem richtte was geen probleem. Hij wilde eens even lekker van bil. Van hoppatee en hupsakee. Met zijn tweetjes schuifelend en wippend tussen de gladiolen.
En daar stonden dus die nacht twee middelbare dames met hun telefoon en hun fotocamera gebogen over twee seksende padjes die er zo klein uitzagen dat ze waarschijnlijk de paddenkleuterschool nog niet hadden doorlopen.
'Ze doen het echt en serieus,' zeiden we tegen elkaar, terwijl we daar die pornofilm met veel gegiechel opnamen op de telefoon.
Ja, ze deden het echt en heel serieus, vol overgave en met veel kabaal.
Daarna was het mannetje heel erg stil en konden wij zowaar slapen.
Hij had de batterijen heel erg goed opgeladen.
Wat een rust.

Weinig reuring


Huilgeluid

 

Gelukkig weinig reuring op het afgelegen vakantieboerderijtje waar we verbleven. Alleen het hartverscheurende huilgeluid ’s nachts, maar dat bleek al snel een jagende uil te zijn.
Verder weinig reuring en veel rust. Welverdiende rust.
Die wel regelmatig ’s nachts werd verstoord door een onderaards gerommel dat deed vermoeden dat eerdaags de Etna en de Vesuvius gelijktijdig zouden kunnen uitbarsten.
Dat dan weer wel.
Wat kon dat verdulleme zijn?
Al snel werd me duidelijk dat het gerommel vaak volgde op de klaaglijke roep van een stier, drie weilanden verderop, naar rechts.
Het arme beest stond daar vaderziel alleen in een megawei naar zijn eigen stem te luisteren. Te beginnen met een langgerekt ‘Moeoeoeoeoehoeoeoeoeoeoe’ om dan te eindigen met korte en felle uitroepen ‘Oehoe oehoe oehoe oehoe’. Blijkbaar hebben stieren hier moeite met de uitspraak van de B.
Toen ik op een ochtend langswandelde met de drie honden, bleek het indrukwekkende gerommel afkomstig van een antwoordende stier uit de wei links.

Keelgeluid

 
Een gelukkige stier met een stuk of veertig dames die een tijd geleden veel plezier met hem hadden gemaakt, te zien aan het aantal kalfjes dat erbij liep. Met zijn diepe, rauwe keelgeluid waarschuwde hij de eenzame stier om vooral braaf achter de twee dunne draadjes te blijven. Draadjes die mij ineens erg kwetsbaar voorkwamen toen kleine Zjors de grommende stier luid blaffend maande om een beetje in te binden. Mij leek het niet verstandig om twee keer 1000 kilo testosteronbommetjes nog bozer te maken, dus ik spoedde me huiswaarts met mijn onruststoker.
En de rust keerde weer over het heuvelland.

Tot in de middag dat nieuwe geluid zich opdrong.
Regelmatig klonk er een piep of blieb van een of ander apparaat in onze buurt. Het klonk als een waarschuwing dat een batterij leeg raakt. Maar onze telefoons lagen binnen, en een brandmelder buiten op de stoep leek ons ook niet waarschijnlijk.
We kibbelden wat over de herkomst, mijn vriendin en ik.
‘Het komt van de elektrapalen in de tuin,’ vond zij.
‘Het komt van de veranda,’ dacht ik te horen.
‘Jij luistert scheel, het komt van hier. Echt waar.’
‘Nietes, zet je oren eens goed open. Hiero ergens is het.’
Tjongejonge, dat gaf echt reuring.

Geeuw

 
Maar we raakten het eens, het geluid kwam uit de kachel die op de veranda stond.
En het was een waarschuwgeluid: als we niets zouden doen, zou er iets heel erg hard gaan loeien (liefst ’s nachts als we wilden slapen) of iets zou heel erg ophouden met iets te doen waar het voor was en dan zouden er zeker en vast kleine of grote rampen gebeuren. Maar wat kon de technoman des huizes (die elders vakantie vierde) nu in die kachel hebben aangelegd? We haalden de ringen van de kachel en loerden erin en zagen tot onze verbazing…

Helemaal niets!
En de technoman, anders altijd meteen paraat via sms om te vertellen hoe we een euvel konden oplossen, zweeg in alle digitalen.

We controleerden of het geluid misschien toch vanachter de muur kwam, uit de meterkast. Of uit de kelder misschien? De technoman heeft namelijk overal in huis en op het erf onbegrijpelijke pompen en machines die geheel en al zelfstandig allerlei taken uitvoeren zoals kelders leegpompen en moerassen volpompen. Dat er regelmatig ergens een motor ging draaien verbaasde ons al lang niet meer, maar dat er ergens een batterij leeg stond te gaan van een apparaat dat we niet konden vinden was verontrustend. En we wilden gaan slapen inmiddels. En het geluid klonk steeds dringender doordat de donkere nacht alle omgevingsgeluiden had doen verstommen.

We wilden slapen en er zou iets heel ergs gaan gebeuren als we dat daadwerkelijk zouden doen.
Dat was zeker.
We schonken nog maar eens een wijntje in.
Tjongejonge, wat een reuring.
(Wordt vervolgd)

woensdag 7 augustus 2013

Wuifveren?



Er gaat toch (bijna) niets boven een middagje schilderen onder de verkoelende zomereik.
Er zit ook goud op, mensen, echt goud!
(Klik op de foto voor een vergroting)