Een nieuw blog


Blog van kinderboekenschrijfster Netty van Kaathoven. Zoek je informatie over een van mijn boeken klik dan rechts op het juiste label en je krijgt de selectie die je zoekt.
Blogs over enkele reizen van me vind je ook door op het juiste label rechts te klikken.
Wil je me ergens over benaderen mail dan naar zjors#casema.nl en vervang daarin de # door een @

donderdag 27 maart 2014

Zjors krijgt eindelijk zijn eigen boek!

Schrijfcursus
Een jaar of tien gelden volgde ik mijn eerste schrijfcursus. Ik had toch niets beters te doen, want ik was werkloos geworden toen ons kantoor moest sluiten. Ik had nog nooit iets geschreven, behalve zakelijke teksten. Maar wat vond ik het leuk!
Ik besloot meteen om er mijn nieuwe beroep van te maken. 'Ja, ja,' murmelde men om mij heen. 'Die wil weer eens wat.'
Ik dwong mezelf om elke ochtend iets te schrijven, maakte niet uit wat. Maar al snel boeiden de nonsensgedichten me niet meer, dus ik zocht wat 'stevigers'.
Ik had net een hondje uitgezocht uit het asiel en noemde hem Zjors. Na het ontbijt zat Zjors me altijd verwachtingsvol aan te kijken voor de deur naar mijn kantoor. Je ging hier toch altijd wat doen? leek hij te denken.

Een onderwerp
Ik besloot een verhaal te verzinnen rondom zijn duister verleden. Het enige wat we van hem wisten was dat hij was gevonden in een bos bij Breda en dat hij blijkbaar nog amper buiten een hok was geweest. Lopen kon hij nauwelijks, na 100 meter zakte hij door zijn pootjes. Hij is dus de eerste weken heel wat rondgedragen in een doek of tas rond mijn nek. Dat je tijdens een wandeling buiten mocht poepen en plassen was ook iets wat hem verbaasde. Twee keer per dag, om 8 uur 's morgens en om 6 uur 's avonds rende hij naar de achterdeur, deed zijn behoeften snel in de tuin en rende weer naar binnen. Zo was het hem blijkbaar geleerd. Gelukkig had ik nog een hond en na een week of wat ging Zjors hem nadoen en ook af en toe een plas tegen een struik plegen. De eerste keren dook hij nog in elkaar om de bijbehorende klap (die natuurlijk niet kwam) op te vangen.
Vanwege een ernstig oogprobleem moest hij meteen onder het mes en daarna nog een keer en met een grote kap om zijn nek lopen. Geen pretje voor hem.

Een dappere dribbeldruiter
Ik verzon als troost voor Zjors een verhaal over zijn afkomst en maakte dat verleden heel wat mooier dan de werkelijkheid ongetwijfeld was geweest. Ik voltooide het verhaal tot iets wat ik een manuscript noemde, gaf het de nauwelijks uit te spreken titel 'Zjors, een dappere dribbeldruiter' en stuurde dat naar diverse uitgevers. Die stuurden het allemaal braaf terug.
En daar lag mijn allereerste Geweldige Manuscript te verstoffen in een virtuele la. In de loop der jaren kreeg het gezelschap van diverse andere AGM's (Afgewezen Geweldige Manuscripten).
En ondertussen werd ik schrijfster van beroep en publiceerde 46 WGGM's (Wel Gepubliceerde Geweldige Manuscripten).

Stage
Tot een tijdje terug Nazrina Rodjan mij benaderde voor haar derdejaarsstage van de illustratieopleiding van Sint Joost Breda. Ze bleek van honden te houden en die te willen illustreren. Ik bekeek nogmaals waarom de uitgevers mijn Geweldige Manuscript niet als zodanig hadden weten te herkennen en herschreef het. Het werd vooral fiks ingekort, less was in dit geval zeker more. Wat had ik lopen zeuren over dat beestje, zeg!
Zo was het mooi en zo zou het eindelijk een boek kunnen worden.
Of dat commercieel interessant zal kunnen zijn, boeit ons niet, als alles loopt zoals het ongetwijfeld zal lopen, heeft Zjors straks zijn eerste eigen boek en heeft Nazrina een leerzame stage-ervaring en een mooi product om te laten zien. We gaan ervan uit dat dit alleen voor onszelf wordt gemaakt. De eerste schetsen die Nazrina maakte zijn veelbelovend, vind ik. Bovenaan zie je een schets waar ze Zjors heel treffend levensecht heeft afgebeeld, zo wordt hij niet in het boek weergegeven. Want net als bij het verhaal, komt iets meer afstand het beeld zeker ten goede. Hierboven zie je schetsen die meer cartoony zijn. Misschien gaat het die kant uit, maar misschien ook niet. Nazrina schetst voorlopig lekker in alle vrijheid verder en probeert diverse stijlen uit. Je kunt haar vorderingen hier volgen.
Ik heb er alle vertrouwen in! Go go, Nazrina!

woensdag 26 maart 2014

Een onruststoker in de les

Voordat het eerste deel van Kai en Kira (Kai wil een pony/Kira wil een pony) helemaal is uitverkocht zorgen we natuurlijk voor een spannend tweede deel!

De laatste weken heb ik me opgesloten in mijn kantoor vanwege een poging pony Billy een beetje te temmen, want man, o man, wat was dat een onruststoker in de les! Kai werd er helemaal wanhopig van. Maar het is me gelukt!

Ina Hallemans verzorgde alvast de cover, want die moet al snel in de zomerbrochure komen. Je ziet hier dat Billy een beetje rare streken uithaalt.

Mocht de uitgever het net zo'n leuk verhaal vinden als ik het zelf vind, (duimen, duimen!) dan komt het in augustus in de winkel. Hier komt Billy! is de (voorlopige?) titel en Ina moet nog snel aan de slag om deze ondeugd in beeld te vangen. Succes daarmee, Ina!

zondag 16 maart 2014

Diep, diep ontroerd...

Een flink aantal jaren geleden vertelde mijn vader me een verhaal dat me diep raakte. Niet alleen de inhoud van zijn verhaal trof me, maar ook het feit dat hij 50 jaar met een 'soort van geheim' had rondgelopen. We keken naar een programma op tv over moeders die eisten dat hun kindjes, die toen ze overleden niet gedoopt waren, herbegraven zouden worden op het kerkhof.
Mijn vader vertelde mij over de respectloosheid waarmee er was omgegaan met een kindje dat hij voor buren naar het kerkhof had gebracht. Ik schreef er een verhaal over, het is hier te lezen.

Ik zond het in naar een literaire wedstrijd in Zwolle en won er een tweede prijs mee. Een oudere acteur las het verhaal voor en het bleek enkele mensen tot tranen te beroeren. Zodat ik zelf ook weer tranen in de ogen kreeg, het leek wel of ik het mijn vader opnieuw hoorde vertellen. Na afloop klampten mensen me aan die iets soortgelijks hadden meegemaakt en dat diep weggestopt hadden. Oude wonden gingen schrijnen.

Het verhaal lag in een virtuele la en hield me bezig tot ik de vraag kreeg een bijdrage te leveren voor de (vandaag verschenen) bundel Schijndel vol verhalen.
Dit verhaal speelde zich af in Schijndel, dus ik zond het in. Het verhaal verdiende een plek in een boek en vooral veel lezers.

Eerlijk gezegd was ik huiverachtig voor de illustratie die er bij mijn verhaal zou worden gemaakt. Ik had daar niets over te zeggen en geen inzage in. Ik kon me een dramatische illustratie voorstellen, van mijn vader fietsend in de regen met een doos achterop. Of de doos achtergelaten achter de zerk. Ik hoopte dat het niet waar was. Het naamloze kindje zou daardoor nog doder worden.

Diep, diep ontroerd was ik dan ook toen ik de illustratie zag die Linda Rampen bij het verhaal had gemaakt. Eindelijk kreeg het kindje een eerbetoon dat het verdient. Het kindje is opnieuw begraven, in een verhalenbundel, met een prachtige illustratie als 'grafsteen'.
Een monumentje voor ieder onbekend en oneervol begraven kindje.
Het kindje heeft rust, het verhaal laat me los.

Bedankt Linda!



zondag 9 maart 2014

Gewoon twee jongens verliefd op elkaar

Voor de bibliotheken maakt Biblion altijd een recensie van een boek. Aan de hand van die beschrijving kiezen de biebs of ze het boek in de collectie op zullen nemen of niet. Ik ben erg blij met de recensie van Ruzie om Rena.
Er staat onder andere:

Aantrekkelijk en spannend paardenverhaal waarin veel gebeurt en dat goed zelfstandig te lezen is. Ook bijzonder dat het thema homoseksualiteit op een heel natuurlijke wijze verweven is in het verhaal. Er zijn gewoon twee jongens verliefd op elkaar, meer niet. 

En dat is ook precies hoe ik het bedoelde. Rens (15) werd voor het eerst tot over zijn oren verliefd. Op een jongen. En daar hoeft verder geen ophef over te zijn, zo gaan die dingen. Ook als je homo bent. 
In elk paardenboek uit deze serie probeer ik (naast de paardenproblemen) een maatschappelijk thema te verwerken, hier was het dus deze verliefdheid, waar alleen Malaika het moeilijk mee heeft. Zij zou graag zien dat Rens wat meer oog voor haar zou hebben. Maar ja, zo gaat het niet altijd bij aantrekkelijke jongens...

De hele recensie lees je hier: Klik  


dinsdag 4 maart 2014

Ambachtelijk is uit!

Ik herinner het me nog zo goed.
Vroeger, toen alles beter was en leuker en we nog gelukkig waren omdat we niks hadden, toen ja, vlogen de vogeltjes in deze tijd af en aan met takjes, sprietjes en haren van de hond om een mooi ambachtelijk en degelijk nest te bouwen.
Zoals hun ouders het deden.
En de ouders van hun ouders.
Maar die tijd is voorbij, waarom zou je niet prefab gaan wonen als dat handiger is en het huis ook nog steviger wordt. Dan houd je tijd over om gewoon lekker in de berkenboom zittend je mooiste lied te fluiten. (Klik op de foto voor een vergroting)